ସେଇ ପିଲାଟି…

ମହାପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କୁ ନେଇ ଅନେକଙ୍କର ଅନେକ ଅନୁଭବ ଆଉ ଅନୁଭୂତି ଥିବ ନିଶ୍ଚୟ । ଭାବବିନୋଦିଆ ସେ ଭାବର ଠାକୁର, ଅନୁଭବର ଠାକୁର । ଅନୁଭବୀ ହିଁ ଠିକ ବୁଝିପାରେ ସେ ଅନୁଭବକୁ, ସେ ଠାକୁରକୁ । ମୋ ନିଜସ୍ୱ ଅନେକ ଅନୁଭବ ଭିତରୁ କିଛି ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଘଟିଥିବା ଛୋଟ ଗୋଟେ ଘଟଣା ଆଉ ତା’ ସହ ଜଡ଼ିତ ଏକ ଅମର ଜୀବନ ଦର୍ଶନ ।

ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ମାସ, ଦ୍ଵିଜା ମେଷ, ଇଂରାଜୀ ଜୁନ ମାସ ୬ ତାରିଖ । ପ୍ରତିବର୍ଷ ପରି ଏବର୍ଷ ମଧ୍ୟ ବାହାରିଛି ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର, ଜନ୍ମଦିନରେ ମୋ ସଖି ପାଇଁ ଶୁଭ ମନାସିବାକୁ । ବସ ଯୋଗେ ପୁରୀ ବସଷ୍ଟାଣ୍ଡରେ ପହଞ୍ଚିଲା ବେଳକୁ ସମୟ ପାଖାପାଖି ୧୨ ଟା । ତରତର ହେଉଥାଏ ମନ୍ଦିରରେ ପହଞ୍ଚିବା ପାଇଁ, କାଳେ ପହଡ଼ ପଡିଯିବ, ଏତେ ବାଟ ଆସିବା ବୃଥାଯିବ ପୁଣି । ଅପରାହ୍ନରେ ପୁଣି ଭୁବନେଶ୍ୱର ପହଞ୍ଚିବାର ଅଛି । ଏତେସବୁ କଥା ଭାବି ଭାବି ପାଦ ପକାଉଥାଏ ତ ଘେରିଗଲେ ୨/୩ ଜଣ ।

-ବାବୁ କୁଆଡ଼େ ଯିବେ? ମନ୍ଦିର?

-ବାବୁ ମୋ ରିକ୍ସାରେ ଆସନ୍ତୁ, ମାତ୍ର କୋଡ଼ିଏ ଟଙ୍କା

ଜଣଙ୍କ କଥା ସରିଚି କି ନାହିଁ, ଆଉ ଜଣେ ଟାଣିଲାଣି ହାତ ଧରି । ଜୁନ ମାସର ଟାଣୁଆ ଖରାରେ ଗମ ଗମ ଝାଳ ବୋହୁଥାଏ, ମୁହଁ ହାତ ପୋଡିଗଲାପରି ଲାଗୁଥାଏ, ତା ଉପରେ ଏମାନଙ୍କର ଟଣା ଓଟରା ମନକୁ ବେଶୀ ଭାରାକ୍ରାନ୍ତ କରିପକାଉଥାଏ । ସାମ୍ନାରେ ଟାଉନ ବସର ହକର ରଡ଼ି ଛାଡୁଥାଏ ମନ୍ଦିର ମନ୍ଦିର ହୋଇ । ଛୋଟ ଦିଆସିଲି ପରି ବସଟି ପୁରି ଆସୁଥାଏ । ଆଉ ଜଣେ ଦି’ଜଣ ହେଲେ ଛାଡ଼ିବ ପ୍ରାୟ । ତରତରରେ ପଶିଗଲି ଭିତରକୁ ଆଉ ସତକୁସତ ବସ ଟି ଛାଡ଼ିଲା ମୁଁ ଚଢ଼ିଲା ପରେ ପରେ । ଭିତରର ଅବସ୍ଥା ଥିଲା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦୟନୀୟ । ଏ ଗରମକୁ ଭିତରେ ବସର କିରୋସିନି ମିଶା ଡିଜେଲ ଧୂଆଁ ରୁନ୍ଧି ପକାଉଥାଏ ଏକବାର । ମନେ ମନେ ନିଜକୁ ଗାଳିକଲି ପୁଳେ । ଟଙ୍କା କେଇଟା ବଞ୍ଚେଇବା ପାଇଁ ରିକ୍ସାରେ ନ ଯାଇ ଟାଉନ ବସରେ ଆସି ହୀନସ୍ତା ହେଲି ଯାହା ! ଦୀର୍ଘଶ୍ଵାସଟିଏ ଛାଡ଼ି ମୋ ସହଯାତ୍ରୀ ମାନଙ୍କ ଉପରେ ଟିକେ ନଜର ପକାଉ ପକାଉ ଆସି ପହଞ୍ଚି ଯାଇଥିଲି ମରିଚିକୋର୍ଟ ଗଳି ପାଖରେ । ହେଲ୍ପର ଟୋକାକୁ ଟଙ୍କା ବଢ଼େଇ ଓଲ୍ହେଇପଡ଼ି ଚାଲିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲି । ସେଇଠୁ ପାଖାପାଖି ଅଧା କିଲୋମିଟର ଚାଲିଲେ ଯାଇ ପଡ଼ିବ ସିଂହଦ୍ୱାର । ଶୀଘ୍ର ପହଞ୍ଚିବାର ମାନସିକତା ନେଇ ଲମ୍ବା ପାଦ ପକାଉ ପକାଉ ଠାକୁରଙ୍କୁ ଡାକିଲି । ପ୍ରଭୁ ! ଏତେ ଦୂରରୁ ଆସିଛି, ବିନା ଦର୍ଶନରେ ଖାଲି ଫେରିବିନି ଯେମିତି । ମୋ ଯିବାଯାଏଁ ପହଡ଼ ପଡ଼ିନଥାଉ ପ୍ରଭୁ ।

ବର୍ଷଟିଏ ପରେ ବି ପୁରୀ ଯେମିତି ଥିଲା ସେମିତି । ଏବେ ବି ଦାଣ୍ଡସାରା ପୁଳା ପୁଳା ବୁଲା ଗୋରୁ ଆଉ ଷଣ୍ଢ ମାନଙ୍କ ରାଜୁତି ଚାଲିଛି । ତା’ ସହ ତାଳଦେଇ ସମାନ ଗତିରେ ବଢ଼ିଚାଲିଛି ଉଠାଦୋକାନୀ ଆଉ ଭିକାରି ମାନଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା । ଆଉ ଟ୍ରାଫିକ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଯେମିତି ଭୂଇଁରେ ଲୋଟି ଲୋଟି ଚିତ୍କାର କରୁଛି ! ବର୍ଷେ ତଳର ଆଉ ଏବର ପୁରୀ ମଧ୍ୟରେ ଗୋଟେ ତୁଳନାତ୍ମକ ଚିତ୍ର ଆଙ୍କୁ ଆଙ୍କୁ ଯାଇ ପହଞ୍ଚି ସାରିଥିଲି ଓଡ଼ିଶା ଏମ୍ପୋରିଅମ ସମ୍ମୁଖ ଚପଲ ଷ୍ଟାଣ୍ଡ ପାଖରେ । ଗହଳି ଦେଖି ଲାଗିଲା ଆହୁରି ପନ୍ଦର ମିନିଟ ପରେ ଯାଇ ମୋ ପାଳି ପଡ଼ିବ ବୋଧେ !

ନା’ ଆଉ ଅପେକ୍ଷା କରିହେବନି । ଉଛୁର ହେଲେ ତେଣେ ପହଡ଼ ପଡ଼ି ଯିବ ଯେ ! ଆର ଷ୍ଟାଣ୍ଡକୁ ଯିବାକୁ ବାହାରିଲି । ଅରୁଣ ସ୍ଥମ୍ଭ ପାଖଦେଇ ଯାଉଛି କି ପଛରୁ ଶୁଭିଲା, “ଜୋତା ରଖିବେ ବାବୁ?” । ପଛକୁ ଚାହିଁ ଦେଖିଲି ନ’ ଦଶ ବର୍ଷର ଛୋଟ ପିଲାଟିଏ । ହାପ୍ ସାର୍ଟ ଆଉ ହାପ୍ ପ୍ୟାଣ୍ଟ ପିନ୍ଧିଥାଏ । କାନ୍ଧରେ ଗୋଟେ ସିମେଣ୍ଟ ଅଖାରେ ତିଆରି ଧଳା ବ୍ୟାଗ । ଅରୁଣ ସ୍ତମ୍ଭର ଲୁହା ବ୍ୟାରିକେଡ଼କୁ ଧରି ଠିଆ ହୋଇଥାଏ । ମଳିନ ଚେହେରା, ଆଗକୁ ଓହଳି ପଡ଼ିଥିବା ବିକ୍ଷିପ୍ତ ଚୁଟି ପଛପଟୁ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ଦିଶୁଥିବା ଚିକ ଚିକ ଦୁଇଟି ଆଖି ଆଉ ଖରାରେ ଝାଉଁଳି ପଡ଼ିଥିବା ଛୋଟ କମନୀୟ ତା ମୁହଁ ।

-ଜୋତା ରଖିବି କୋଉଠି? ଏଠି ଷ୍ଟାଣ୍ଡ କାହିଁ?

-ମୋରି ପାଖରେ ବାବୁ

-ହେଲେ ଏଠି ତ ଆଉ କାହାର ଜୋତା ନାହିଁ । ତା ଛଡ଼ା ମୋ ମୋବାଇଲକୁ ବି ତ ରଖିବାକୁ ହେବ

-ସତ କହୁଛି ଆଜ୍ଞା । ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ଜୋତା ଆଉ ମୋବାଇଲ ନେଇ କୁଆଡ଼େ ଚାଲି ଯିବିନି । ଜଗା ରାଣ । ଆଖି ଛୁଉଁଚି । ସେଠି ରଖିଲେ ପନ୍ଦର ଟଙ୍କା ଦେଇଥାନ୍ତେ, ମତେ ମାତ୍ର ଦଶଟଙ୍କା ଦେବେ । ରଖନ୍ତୁ ନା

କିଛି ସମୟ ଠିଆହେଇ ଚାହିଁଲି ତାକୁ । ଉତ୍କଣ୍ଠାପୂର୍ଣ୍ଣ ଆଖିରେ ଚାହିଁ ରହିଥାଏ ମୋ ଆଡ଼େ କିଛିଗୋଟେ ସକାରାତ୍ମକ ଉତ୍ତର ଅପେକ୍ଷାରେ । କାହିଁକି ତାକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରିବାକୁ ଭାରି ଇଚ୍ଛା ହେଲା । ଆଉ କିଛି ଭାବିବା ଆଗରୁ ହାତ ଆପେ ଆପେ ଚାଲିଯାଇଥାଏ ପକେଟରେ ଥିବା ମୋବାଇଲ ଆଡ଼କୁ । ଜୋତା ଖୋଲି, ମୋବାଇଲ ବନ୍ଦ କରି ବଢ଼େଇଦେଲି ତା ହାତକୁ ଆଉ ତା ସହ ଖଣ୍ଡେ ଦଶଟଙ୍କିଆ ନୋଟ ଟିଏ । ତଥାପି କେମିତି ଗୋଟେ ଅଜଣା ଭୟ ଆବୋରି ବସୁଥାଏ ମତେ ସେହି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ । ପିଲାଟା ମୋବାଇଲ ନେଇ ଛୁ ମାରିବନି ତ ଆଉ ! ବେଶୀ ଦାମିକା ନ’ହେଲେ ବି ୭-୮ ହଜାରର ମୋବାଇଲ ଟା । ଏମିତି ଭାବୁ ଭାବୁ ଆଗକୁ ପାଦ ବଢ଼େଇଲି ମୁଁ । ପାଦ ଧୋଇ, ମୁଣ୍ଡରେ ପାଣି ଛିଞ୍ଚି ସିଂହଦ୍ୱାର ଆଡ଼କୁ ଯାଉ ଯାଉ ଆଉଥରେ ବୁଲିପଡ଼ି ଚାହିଁଲି ତାକୁ । ସେମିତି ଠିଆ ହୋଇଥାଏ ସେ । ଭୟ ଆଉ ଆଶଙ୍କା ଭିତରେ ପଶିଲି ମନ୍ଦିର ଭିତରେ । ବାଇଶି ପାହାଚରେ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରି, ପଣ୍ଡାମାନଙ୍କ ବେତ ପାହାର ଖାଇ, ଗଣେଶ, କଳ୍ପବୃକ୍ଷ, ମୁକ୍ତି ମଣ୍ଡପ ହେଇ ମା’ ବିମଳା ମନ୍ଦିରରେ ଦୀପଟିଏ ଜାଳି ଶୁଭ ମନାସିଲି । ସେଇଠୁ କାଞ୍ଚି ଗଣେଶ, ମା’ ଭୁବନେଶ୍ଵରୀ ମନ୍ଦିର ହେଇ ଯାଇ ପହଞ୍ଚିଲି ପଡ଼ିଦାତ୍ରୀ ଜଗତ୍ଜନନୀ ମା’ ଲଷ୍ମୀଙ୍କ ମନ୍ଦିରରେ । ମା’କୁ ମୋ ଗୁହାରି ଜଣେଇ, ବେଢ଼ାରେ ଟିକେ ବସି, ଅମୁହାଁ ମନ୍ଦିରରୁ ନୀଳଚକ୍ରଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କରି ସିଧା ଚାଲିଲି ଚତୁର୍ଧାମୂର୍ତ୍ତିଙ୍କ ଦର୍ଶନ ପାଇଁ । ଭିତରେ ଯାଇ ଦେଖିଲି ପହଡ଼ ପଡିନି । ଦୀର୍ଘଶ୍ଵାସ ଟିଏ ବାହାରି ଆସିଲା ମୋ ଭିତରୁ । ଗରୁଡ଼ ସ୍ତମ୍ଭ ପଛପଟୁ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରି, ଦୁଇବାହୁ ଟେକି ନିଜକୁ ସମର୍ପିଦେଲି ସେହି ପରଂବ୍ରହ୍ମ ମହାବାହୁଙ୍କ ନିକଟରେ । ଅନାୟାସରେ ଆଖିରୁ ବହିଆସିଲା ଦୁଇଧାର ଲୁହ । ଆଖିର ଲୁହକୁ ପୋଛି ଆଉଥରେ ଚାହିଁଲା ବେଳକୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇସାରିଥାଏ ପହଡ଼ ପଡ଼ିବାର ଉପକ୍ରମ । ଧୀରେ ଧୀରେ ବଡ଼ବଡ଼ ପିତ୍ତଳଗୋବ ଲଗା କବାଟ ବନ୍ଦହେଇ ଆସିଲା ଆଉ ତା ପଛପଟେ ଲୁଚିଗଲେ ମହାପ୍ରଭୁ ଭାଇ ଭଉଣୀଙ୍କ ସହ… ମନଟା କେମିତି ଗୋଟେ ପ୍ରଶାନ୍ତିର ଛାଇରେ ଢାଙ୍କି ହେଇଗଲା ସେହିକ୍ଷଣି । ସତେ ଯେମିତି ଠାକୁରେ ମତେ ହିଁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିଲେ, ତାଙ୍କ ଭୋଜନ ସମୟକୁ ସାମାନ୍ୟ ବିଳମ୍ବିତ କରି ! ଆଉଥରେ ଆଖି ଲୁହରେ ଭିଜିଗଲା । କୃତ୍ୟ କୃତ୍ୟ ହୃଦୟରେ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରି ମେଲାଣି ମାଗିଲି ।

ଏଥର ଟଙ୍କ ତୋରାଣି ପି’ବାର ସମୟ । ମୁଁ ଯେବେ ବି ମନ୍ଦିର ଯାଏ, ଉତ୍ତରଦ୍ୱାର ପାଖେ ନିର୍ଦିଷ୍ଟ ମଉସାଙ୍କଠାରୁ ନିଶ୍ଚୟ ଟଙ୍କ ତୋରାଣି ପିଏ । ଏଥର ବି ଦଶ ଟଙ୍କା ଦେଇ ଦୁଇ କୁଡ଼ୁଆ ପି’ଲି ପେଟ ଭର୍ତ୍ତିକରି ଲାଗିଲା ପେଟର ସବୁ ଗୋଳମାଳ ଦୂର ହେଇଗଲା ମୁହୂର୍ତ୍ତକରେ ! ସତ କହୁଥିଲେ ସେ ବୁଢ଼ାନନା । ଏଇଟା ପରା ଦେଶୀ କୋଲ୍ଡ଼ ଡ୍ରିଙ୍କ । ଅବଢ଼ା ତୋରାଣିରେ କମଳା ପତ୍ର, ଲେମ୍ବୁ, ଚୁନା ଚୁନା କାକୁଡି, କଞ୍ଚାଲଙ୍କା, ପୁଦିନା ଆଉ ଧନିଆଁ ପତ୍ର ପଡ଼ିଥାଏ । ସତ କହୁଛି,ଏମିତି ଟଙ୍କ ତୋରାଣି ପି’ବାରେ ଥାଏ ଏକ ନିଆରା ମଜା । ନ ପି’ବା ଲୋକ କେବେ ଅନୁଭବ କରିପାରିବନି ସେ ନିଆରା ଅନୁଭୂତି କୁ !

ଠାକୁରଙ୍କ ସୁନ୍ଦର ଦର୍ଶନ ଆଉ ଟଙ୍କ ତୋରାଣିର ପିଇ ବିଭୋର ହୋଇଉଠୁଥାଏ ମୁଁ । ଆନନ୍ଦର ଶୀତଳ ସ୍ପର୍ଶରେ ଭୁଲି ହେଇଯାଉଥାଏ ଜୁନ ମାସର ରୌଦ୍ରତାପ ଜନିତ କଷ୍ଟ । ପାଦତଳର ଜ୍ୱାଳା ବି ପ୍ରଶମିତ ହେଲାପରି ଲାଗୁଥାଏ । ମନେ ମନେ ଠାକୁରଙ୍କୁ ଆଉଥରେ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେଇ ବାହୁଡ଼ିଲି । ବାଇଶି ପାହାଚ ଉପରେ ପୁଣି ଧସେଇ ପଶିଲା ସେ ପିଲା କଥା । ମନଟା ପୁଣି ସନ୍ତୁଳି ହେଇଉଠିଲା ଅଜଣା ଆଶଙ୍କାରେ । ଏମିତି ଅନାବନା ପ୍ରଶ୍ନ ସବୁ ଆବୋରି ବସୁଥାଏ ମନକୁ । ଚଞ୍ଚଳ ଚଞ୍ଚଳ ପାଦ ପକାଉ ପକାଉ ମଝିରେ ମଝିରେ ଉହୁଁକି ଚାହୁଁଥାଏ ବାହାରକୁ । କାଇଁ ସେ ଦେଖାଯାଉନି ତ ! ଛାତିଟା ମୋର ଦାଉଁ ଦାଉଁ ହୋଇ ଥରିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିଦେଇଥାଏ । କେତେବେଳେ ଯେ ମୁଁ ବାହାରେ ସେ ଧ୍ୟାନ ନଥାଏ । ଟିକେ ଭଲକରି ଦେଖିବାରୁ ଅରୂଣସ୍ଥମ୍ଭ ପଛପଟୁ ହାଲ୍କା ଦେଖାଗଲା ସେଇ ପିଲାଟି…. ଓଃ ହୋ ! ଯାହାହେଉ, କୁଆଡ଼େ ଯାଇନି ସେ । ଲମ୍ବା ନିଶ୍ୱାସଟିଏ ପଞ୍ଜରାତଳୁ ବାହାରି ଆସି ଛାତିର ବୋଝକୁ କମ କରିପକେଇଲା ଏକବାରେ । ବୁଲିପଡ଼ି ଆଉଥରେ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରିଲି ସିଂହଦ୍ୱାର ସାମ୍ନାରେ ।

ମତେ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ତାର ସେ ମୁଣିରୁ ବାହାର କଲା ମୋ ମୋବାଇଲ ଆଉ ବଢ଼େଇଦେଲା ହାତକୁ । ମୋବାଇଲ ପକେଟରେ ରଖି ଜୋତା ପିନ୍ଧୁ ପିନ୍ଧୁ ଲକ୍ଷ୍ୟକଲି ଆଉ କିଛି ଜୋତା/ଚପଲ ରଖାହେଇଥାଏ ସେଇ ପାଖାପାଖି । ସେ ଭିତରେ ତା ସହ ବିଶେଷ କିଛି କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଇନି ଆଉ । ଶୀଘ୍ର ଭୁବନେଶ୍ୱର ପହଞ୍ଚିବାର ମାନସିକତା ନେଇ ଆଗକୁ ଯାଉ ଯାଉ ହଠାତ ସେ ପିଲାକଥା ମୁଣ୍ଡରେ ପଶିଲା । ଏଡ଼େ ଛୋଟ ପିଲାଟାଏ, ସ୍କୁଲଯିବା ବୟସ, ହେଲେ ଏଇଠି ଜୋତା ଚପଲ ରଖୁଛି କଣ ପାଇଁ? ପଛକୁ ଫେରି ଚାହିଁଲି, ସେମିତି ଠିଆ ହୋଇ ଯାତ୍ରୀମାନଙ୍କୁ ଡାକୁଥାଏ ଜୋତା/ଚପଲ ରଖିବା ପାଇଁ । ଦୟା ହେଲା । ସତ କହୁଛି, ଭାରି ଦୟା ହେଲା । ପଛକୁ ଫେରି ପକେଟରୁ ପଚାଶ ଟଙ୍କିଆ ନୋଟଟିଏ ବାହାର କରି ଗଲି ତା ପାଖକୁ । ନୋଟଟି ତା ଆଡ଼କୁ ବଢ଼େଇ କହିଲି,

-ନେ, ଏଇଟା ତୋ ପାଇଁ !

-ନାଇଁ ଆଜ୍ଞା, ଜୋତା ରଖିବା ପଇସା ଗଲାବେଳେ ଦେଇଥିଲେ । ଆଉ ମୁଁ ଖାଲିରେ କାହାଠୁ ପଇସା ରଖେନି ।

ଏତିକି କହି ସେ ପୁଣି ବ୍ୟସ୍ତ ରହିଲା ତା କାମରେ ଆଉ ମୁଁ ନିର୍ଲିପ୍ତ ନୟନରେ ଚାହିଁଥାଏ ତାକୁ । ମନେ ମନେ ଭାବୁଥାଏ ପିଲାଟା ସଚ୍ଚୋଟ ହେବା ସହ ସାଙ୍ଘାତିକ ସ୍ୱାଭିମାନୀ ବି । ହସ ଲାଗିଲା ନିଜର ନିର୍ବୋଧତା ଉପରେ । ମୋ ଚିନ୍ତାଧାରା ଏ କୁନି ପିଲାଟାର ଚିନ୍ତାଧାରା ତୁଳନାରେ କେତେ ଛୋଟ ସତେ ! ଲାଗୁଥିଲା ମୁଁ ଯେମିତି ତା’ ଠାରୁ ଛୋଟ ଛୁଆ ହେଇଯାଉଛି ତା ଆଗରେ ! ମୋ ଭାବନାରେ ପୂର୍ଣ୍ଣଛେଦ ଟାଣିଲା ତା ଡାକ

-ବାବୁ ଜୋତା ରଖିବେ ଜୋତା ! ମାତ୍ର ଦଶ ଟଙ୍କା ମୋବାଇଲ ସହ

-ହଁ ଆଜ୍ଞା ଏଇଠି ରଖନ୍ତୁ, ମାତ୍ର ଦଶ ଟଙ୍କା

ଏଥର ତା' ସ୍ୱରରେ ସ୍ୱର ମିଳେଇ କହିଲି ମୁଁ

ଆମ କଥାରେ ରାଜି ହୋଇ ଆଉ ଦୁଇଜଣ ରଖିଲେ ସେମାନଙ୍କ ଜୋତା ଆଉ ଚାଲିଗଲେ ଭିତରକୁ । ମୋବାଇଲ ଫୋନ ଦୁଇଟିକୁ ବ୍ୟାଗରେ ରଖୁ ରଖୁ ମୋ ଆଡ଼କୁ ମୁହଁ ବୁଲେଇଲା

-ଆଚ୍ଛା ଗୋଟେ କଥା ପଚାରିବି କହିବୁ?

– ?? (ପ୍ରଶ୍ନିଳ ଆଖିରେ ଚାହିଁଲା)

– ତୁ ସ୍କୁଲ ନ ଯାଇ ଏଇଠି ଏମିତି?

– (କିଛି ନ କହି ନିରବ ରହିଲା ସେ)

– ସ୍କୁଲରେ ତ କେତେ କଣ ମିଳୁଛି । ନୂଆ ପୋଷାକ, ଜୋତା, ବହି, ଖାତା ପୁଣି ଦ୍ୱିପହର ଖାଇବା ବି ! ତେବେ ତୁ ଯାଉନୁ କଣ ପାଇଁ??

କିଛି ସମୟ ନିରବ ରହି ସେ କହିଲା-

– କଣ ଆଉ କରିବି ଯେ ! ବାପା ମରିଗଲା । ଏବେ ବୋଉ ଦେହ ଖରାପ । ସବୁବେଳେ ଖାଲି କାଶୁଛି । କତରାରେ ପଡ଼ିଚି । ଉଠୁନି ଜମା । ମୁଁ ଆଉ କଣ କରିବି ଯେ !

ତା’ର ଏଇ କେଇପଦ କଥାରେ ମନଟା ବତୁରିଗଲା । ଯେମିତି ହଠାତ ଗୋଟେ କଳାହାଣ୍ଡିଆ ମେଘ ଆସି ଅସରାଏ ବର୍ଷାରେ ଭିଜେଇଦେଲା ମତେ ! ଆପେ ଆପେ ମୋ ହାତ ଚାଲିଗଲା ତା’ ମୁଣ୍ଡ ଉପରକୁ । ଏଥର ଧୀର ଗଳାରେ ପଚାରିଲି

– ବାପାର କଣ ହେଇଥିଲା କି? ମରିଗଲେ ଯେ??

– ବୋଉ କହୁଥିଲା ସେ କୁଆଡ଼େ ବହୁତ ମଦ ପିଉଥିଲା । ଦିନସାରା ରିକ୍ସା ଚଳେଇ ଯାହା ପାଉଥିଲା ସଞ୍ଜରେ ଘରକୁ ଆସିଲାବେଳେ ପେଟେ ପି କି ଆସୁଥିଲା ଆଉ ବୋଉକୁ ମାରୁଥିଲା । ମୁଁ ବି କେତେଥର ଦେଖିଚି । ଦିନେ ସଞ୍ଜରେ ମୁଁ ପଢ଼ୁଥାଏ, ପୁଲିସି ଆସିଲା । ବୋଉର ମୋର ପୁଲିସି ପାଖକୁ ଯାଇ ଦେଖିଲୁ ବାପା ସେମିତି ପଡ଼ିଚି ତଳେ । ହୁଲ ନାହିଁ କି ଚୁଲ ନାହିଁ । ପୁଲିସି କଣ ବୋଉକୁ କହିଲାପରେ ବୋଉ ଖାଲି କାନ୍ଦିଲା । ଯୋରରେ ଯୋରରେ କାନ୍ଦିଲା ଆଉ ତାକୁ ଦେଖି ମୁଁ ବି କାନ୍ଦିଲି । ତା ପରେ କିଛି ଲୋକ ବାପାକୁ ନେଇ କୁଆଡ଼େ ପୋଡ଼ିଦେଇ ଆଇଲେ ।

ଏତିକି କହିସାରି ଚୁପ ରହିଲା ସେ । ମୁଁ ବି । ହେଲେ ଭାବୁଥାଏ ମୃତ୍ୟୁ କଣ ଜାଣିନଥିବା ଜଣେ ନିଷ୍ପାପ ଶିଶୁ ୟା’ଠାରୁ ଆଉ କଣ ଭଲ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିପାରିଥାନ୍ତା ତା’ ବାପାର ମୃତ୍ୟୁର !! ମୋ ଆଖି ଜକେଇ ଆସୁଥାଏ ଆଉ କଣ୍ଠ ବାଷ୍ପରୁଦ୍ଧ । କିଛି ସମୟର ନିରବତା ଭଙ୍ଗକରି ସେ ପୁଣି ଆରମ୍ଭ କଲା

-ମୁଁ ବି ସ୍କୁଲ ଯାଉଥିଲି । ତୁର୍ତିୟରେ ପଢ଼ୁଥିଲି । ବାପା ମଲାର କିଛିଦିନ ପରେ ବୋଉର କାଶ ଆରମ୍ଭ ହେଲା । ଦିନକୁ ଦିନ ଜୋରରେ ଜୋରରେ କାଶିଲା ଆଉ ପେଲି ହେଲା । କୁଆଡ଼େ କାମକୁ ଯାଇ ପାରିଲାନି । କିଛିଦିନ ପରେ ଘରେ ଖାଇବାକୁ କିଛି ନଥିଲା । ମୁଁ ଆଉ ସ୍କୁଲ ଗଲିନି । ଭାବିଲି ମୁଁ କମେଇବି । ବହି ବସ୍ତାନି ଘରେ ଫୋପାଡ଼ି ବାହାରକୁ ବାହାରିଲି । ବୁଲି ବୁଲି ଦାଣ୍ଡକୁ ଆସିଲି । ଦେଖିଲି ମୋ ଭଳିଆ କେତେ ପିଲା ଏଇଠି ଭିକ ମାଗୁଛନ୍ତି । ୟା ଆଗରେ ତା ଆଗରେ ହାତ ପାତୁଛନ୍ତି । ହେଲେ ମୁଁ ସେମିତି କଲିନି । ବୋଉ ଦିନେ କହିଥିଲା, ନିଜ ମେହନତରେ କମେଇବୁ ପଛେ କା’ ଆଗରେ ହାତ ପାତିବୁନି । ତା କଥା ମନେପଇଲା । ଚାଲି ଚାଲି ଏଇଠିକି ଆଇଲି, ସିହଁଦୁଆର ପାଖକୁ । ଭାରି ଭୋକ ହଉଥାଏ । ସେଇଠି ଯୋଉଁ ଗୋଡ଼ ଧୋଉଚନ୍ତି, ସେଇଠିକୁ ଯାଇ ପେଟେ ପାଣି ପି’ଲି ଆଉ ମନେ ମନେ ଠାକୁରଙ୍କୁ ଡାକିଲି । ଅଳପ ସମୟ ପରେ ଜଣେ କାଳିଆ ଲୋକ କୋଉଠି ଥିଲେ ଆସି ଦଶ ଟଙ୍କାଟିଏ ହାତରେ ଗୁଞ୍ଜିଦେଇ କହିଲେ, “ଦେଖ ! ମୋ ଜିନିଷ ଉପରେ ଟିକେ ନଜର ରଖିଥା । ମୁଁ ଏଇ ଗଲି ଆଉ ଏଇ ଆଇଲି” । ତା ପରେ ସେ ଭିତରକୁ ଚାଲିଗଲେ । ମୁଁ ତାଙ୍କ ଜିନିଷ ସେମିତି ଜଗିରହିଲି । କେତେ ସମୟ ପରେ ସେ ଆସିଲେ ଆଉ ତାଙ୍କ ଜିନିଷ ନେଇ ଚାଲିଗଲେ । ମତେ ଦଶ ଟଙ୍କା ମିଳିଗଲା । ଗୋଟେ ପାଞ୍ଚ ଟଙ୍କିଆ ବିସ୍କୁଟ ଖାଇ ପାଣି ପି’ଲି ଆଉ ପାଞ୍ଚ ଟଙ୍କା ପାଖରେ ରଖିଲି । ପୁଣି ସେଇଠି ଆସି ଠିଆ ହେଲି । ସେଦିନ ମତେ ତିରିଶ ଟଙ୍କା ମିଳିଲା । ସେଇ ଦିନଠୁ ଏଇଠି ଠିଆ ହଉଚି । କେତେଥର ଏଇ ଦୋକାନର ଲୋକ ମୋ ଟଙ୍କା ଛଡ଼େଇ ନେଲେଣି ଆଉ କେତେ ଥର ମାଇଲେଣି । ହେଲେ ମୁଁ ଏଠୁ କୁଆଡ଼େ ଯାଇନି । ହକ ମେହନତ କରୁଛି ଆଉ ଯେତିକି ନବାକଥା ନଉଚି । ହେଲେ କାହା ଆଗେ ହାତ ପାତୁନି ।

ଏତିକି କହି ଚୁପ ରହିଲା ପିଲାଟି ଆଉ ତା କାମରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିଲା । କିଛି ସମୟ ସେମିତି ଠିଆହେଇ ରହିଲି ମୁଁ ଆଉ ସେ ଟଙ୍କାକୁ ୱାଲେଟ ରେ ରଖିଲି । କାରଣ ମୁଁ ଜାଣି ସାରିଥିଲି ଯେ ସେ ଏ ଟଙ୍କାକୁ କେବେବି ନେବନାହିଁ । ଫେରିବା ପୂର୍ବରୁ ଆଉଥରେ ତା ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ହାତ ରଖିଲି ଆଉ କହିଲି

– ବାବୁରେ ! କେବେ କାହାରିକୁ ଡରିବୁନି । ସେଇ ଯୋଉ ମନ୍ଦିରରେ ବସିଛି ନା, ସେ କାଳିଆ ତୋ ପାଖେ ପାଖେ ସବୁବେଳେ ଅଛି । ସେ ତୋର ମଙ୍ଗଳ କରିବ ।

ଆଖିରେ ଲୁହ ଆସୁନଥାଏ, ହେଲେ ଭିତରୁ ଏକ ଅଜଣା କୋହ ରୁନ୍ଧି ପକାଉଥାଏ ବାରମ୍ବାର । ଭାରି ଭାରି ମନ ନେଇ ଫେରିଲି ମୁଁ । ବାଟ ସାରା ବାରମ୍ବାର ତଉଲୁଥାଏ ମୋ ସଙ୍କୁଚିତ ମାନସିକତାକୁ ତାର ସେଇ ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ମାନସିକତା ସହ ଆଉ ବାରମ୍ବାର ପରାଜିତ ହେଉଥାଏ । ସତରେ ଏଡ଼େ ଛୋଟ ଛୁଆଟିଏ କେତେବଡ଼ ଜୀବନ ଦର୍ଶନ ଶିଖେଇ ଦେଲା ମତେ ! ଜୀବନର ସବୁ ପ୍ରତିକୂଳ ପରିସ୍ଥିତିରେ ବି ବଞ୍ଚିବା ଶିଖିଛି ସେ । ହାରି ନଯାଇ ସଂଘର୍ଷ କରିବା ଶିଖିଛି ସେ । ଅସହାୟତାର ଯେ କୌଣସି ପରିପୂରକ ନଥାଏ ତାହା ଶିଖିଛି ସେ….

ତା' କଥା ଭାବି ଭାବି କେତେବେଳେ ଯେ ଆସି ବସରେ ବସି ସରିଥାଏ ଜାଣି ନଥାଏ ମୁଁ । ବସ କଣ୍ଡକ୍ଟରର ଡାକରେ ସମ୍ମୋହନ ଫେରି ଚାହିଁଲି । ସେତେବେଳକୁ ବସ ପୁରୀ ଛାଡ଼ି ସାରିଥାଏ । ହେଲେ ମନଟା ମୋର ଘୁରିବୁଲୁଥାଏ ଅରୁଣ ସ୍ତମ୍ଭ ପାଖରେ, ସେ ପିଲାର ଚାରିପାଖେ । ଉଦାସ ମନ ଭିତରୁ ଦୀର୍ଘ ଶ୍ୱାସଟିଏ ବାହାରି ଆସିଲା । ଆଉଥରେ ମନେ ପକେଇବାକୁ ଚେଷ୍ଠାକଲି ତାକୁ । କଣ ଥିଲା ତା ନାଁ ଟା? ଆରେ ! ମୁଁ ଯେ ପଚାରିବାକୁ ଭୁଲିଗଲି !!